ऋषि- परमेष्ठी प्रजापति,
नासदासीन्नो सदासीत्तदानीं नासीद्रजो नो व्योमा परो यत् ।
किमावरीवः कुह कस्य शर्मन्नम्भः किमासीद्गहनं गभीरम् ॥1॥
न मृत्युरासीदमृतं न तर्हि न रात्र्या अह्न आसीत्प्रकेतः ।
आनीदवातं स्वधया तदेकं तस्माद्धान्यन्न परः किं चनास ॥2॥
तम आसीत्तमसा गूळ्ळ्हमग्रेऽप्रकेतं सलिलं सर्वमा इदम् ।
तुच्छ्येनाभ्वपिहितं यदासीत्तपसस्तन्महिनाजायतैकम् ॥3॥
कामस्तदग्रे समवर्तताधि मनसो रेतः प्रथमं यदासीत् ।
सतो बन्धुमसति निरविन्दन्हृदि प्रतीष्या कवयो मनीषा ॥4॥
तिरश्चीनो विततो रश्मिरेषामधः स्विदासीदुपरि स्विदासीत् ।
रतोधा आसन्महिमान आसन्स्वधा अवस्तात्प्रयतिः परस्तात् ॥5॥
को अद्धा वेद क इह प्र वोचत्कुत आजाता कुत इयं विसृष्टिः ।
अर्वाग्देवा अस्य विसर्जननाथा को वेद यत आबभूव ॥6॥
इयं विसृष्टिर्यत आबभूव यदि वा दधे यदि वा न ।
यो अस्याध्यक्षः परमे व्योमन्सो अङ्ग वेद यदि वा न वेद ॥ 7 ॥
प्रकेतः- ज्ञान,
आनीत - प्राण से युक्त,
अवातम् - क्रिया से शून्य,
स्वधया - माया से,
गूढहम् - आच्छादित,
स्वधा - भोग्य पदार्थ,
अवस्तात् - निकृष्ट,
परस्तात - उत्कृष्ट
प्रयति - भोक्त पदार्थ,
अध्यक्षः स्वमी, ईश्वर (हृदि प्रतीष्या कवयो मनीषा) ।